We weten allemaal dat als je een baby krijgt, je minder slaap krijgt de eerste periode.
Veel minder… uhm doe nog maar iets minder…. Nog minder? Yep, gewoon zombie modus minder.
Maar hey je krijgt er zoooooveel voor terug. Toch??
Ja klopt maar geen slaap. Die ben je gewoon kwijt.
Anyway je kunt je dus voorstellen dat het moment waarop je voor de 3e x naar de babykamer bent geweest en je baby eindelijk weer in slaap is gevallen, je niet wil dat hij of zij weer wakker wordt omdat jij de kamer verlaat. En geloof me, 1 piepje 1 kraakje of zelfs een schaduw boven hun hoofd en ze zijn weer wakker. Vervolgens begint het hele riedeltje weer opnieuw.
Om dat te voorkomen heb ik mij in die tijd ontpopt tot een ware Ninja Mum. Ik zat dus op een krukje naast het bed van mijn kleine baby meisje en kon aan haar ademhaling horen dat ze sliep. Niet zo’n voor de gek houd slaapje hè, want die heb je dus ook. Vinden baby’s leuk ofzo. Dat je dan opstaat en dat ze dan hun ogen meteen open doen, zo van: “Waar gaan we naartoe?? Dacht het niet mamsie” waarop je weer rustig terug gaat zitten op je krukje.
Nee dit was een echte slaap. Ik begon me alvast mentaal voor te bereiden op het gaan staan. Vervolgens ging ik eerst mijn gewicht heel rustig naar voren brengen zodat als ik daadwerkelijk zou opstaan dit geruisloos kon plaatsvinden. Vervolgens sloop ik voetje voor voetje heel rustig naar de deur… Shit de vloer kraakt FREEZZE!! 
niet bewegen.. vooral niet bewegen. Heeft ze nou één oog open? Oh nee view het was imaginary.
Oké en door.. nou jah eerder deur.. want we moeten de deurklink nog naar beneden doen, uit de deur stappen en dan the moment of truth…De deurklink weer dichtdoen.
De deurklink ging naar beneden.. Nice and slow.. de deur was net genoeg open om er zelf tussen te glippen. Vervolgens stond ik aan de andere kant. Nu de deur nog dicht doen. Alsof ze het voelen was dat heel vaak een moment waarop ze je ineens niet meer roken ofzo om vervolgens het weer op een huilen te zetten. Maar nu, nu zou het gaan lukken. Ik voelde het. Ik drukte de klink goed naar beneden en trok de deur naar me toe. Hij was dicht. Nu de klink weer omhoog. Om ervoor te zorgen dat er geen net iets te harde klik kwam trok ik hard genoeg zodat de deur goed strak aangeduwd werd en liet dan heel langzaam, nee echt hèèèèl langzaam de klink naar boven komen.
Yes .. gelukt! (Vreugdedansje in stilte op de plaats) “Ho Ho wannabe Ninja Mum” We zijn er nog niet hè. Je moet ook nog naar beneden. Wil je de echte Ninja Mum badge verdienen zal je toch echt nog die trap geruisloos af moeten sluipen.
Wat ik dus deed was niet mijn hele gewicht ineens op een traptrede zetten maar ge-lei-de-lijk aan. Vervolgens sloeg ik de treden over waarvan ik wist dat ze altijd kraakten waardoor je dus best raar de trap af gaat. Een beetje als een soort kruising tussen een slingeraap en Lara Croft in het zuur. Maarrr dan lukte het wel!
Vervolgens kwam je terug in de huiskamer waarop je man zegt: “sorry ik ben de film vast verder gaan kijken, duurde zo lang voordat je weer terugkwam…. wat was je aan het doen boven? ze was toch allang stil?
“uhm never mind… de volgende ronde is voor jou Rambo..”