Het was een rit met de auto van ruim 1000 kilometer die we maar even in twee delen hadden opgesplitst. Meestal split ik het precies op de helft op maar nu was ik na het zoveelste veel te dure of slecht beoordeelde hotel zo blij dat ik eindelijk iets gevonden had dat ik niet had gezien dat het niet echt meer op de helft van de reis was. Betekende dus dat we de heenreis net goed en wel op weg waren en alweer konden uitpakken om de volgende dag nog 6 à 7 uur te rijden tot de eindbestemming. Beetje dom maar jah, stiekem was het wel een keer lekker dat we nu eens een keer in de ochtend wat rustiger aan konden doen en niet zo gestresst waren om zo vroeg mogelijk te kunnen vertrekken.
Wij zijn namelijk niet zo goed in vroeg vertrekken…
Wij kijken altijd met enige jaloezie naar de mensen in onze straat die de dag van tevoren alles al klaar hebben, ‘s morgens om 07:00 uur opstaan, rustig een ontbijtje kunnen doen en om 08:00 uur in de auto stappen. Bij ons gaat het iets anders… Op de avond voor het vertrek beloven we elkaar om 20:30 uur plechtig dat we om 07:00 uur opstaan zodat we uiterlijk om 08:30 uur kunnen wegrijden. De koffers van de kinderen zijn al ingepakt (op de één of andere manier zijn die altijd zo klaar) alleen die van mij nog. Mijn man zegt altijd zo weinig mee te hoeven nemen dat lukt in de ochtend nog wel. (fronsende emoji) Om 22:30 uur ben ik mijn koffer aan het inpakken en heb ik nog maar 3 bij elkaar passende outfits gevonden. Om 00:00 uur is het me toch gelukt alles bij elkaar te hebben gezocht, inclusief de what if extra vestjes, sokken, lange broeken etc. (die je vervolgens nooit aandoet). Tevreden ga ik op de koffer zitten om de rits dicht te kunnen doen. Ik ben nu alleen wel echt helemaal kapot. Beneden zit mijn man nog een film te kijken. We kijken elkaar aan en na 15 jaar is 1 blik voldoende om allebei te zeggen: “08:00 uur opstaan is ook vroeg genoeg toch? Het is tenslotte vakantie dus geen stress”
Zo gezegd zo gedaan. 08:00 uur gaat mijn wekker af en wat er vanaf dan gebeurd is eigenlijk één groot mirakel van tijdssprongen. Het is een aanéénschakeling van: Oh ja, dat moet ik nog even pakken, uhm ja ik neem toch ook maar die slippers mee ook al heb ik al 2 paar in een tas zitten.. en hmm waar zal ik dit eens bijstoppen want de koffers zijn vol. Ik zie opeens een aangebroken zakje sla, een halve courgette, een bakje olijven in de koelkast staan en zie in dat het misschien wel handig is als ik de aangebroken dingen leegmaak of meeneem. Ik heb ooit een x een aangebroken bakje olijven meegenomen waarvan de deksel er niet goed op bleek te zitten… Iedereen eet dus nog even 2 olijven op, de courgette mag mee en de sla.. ach ja die eet ik dan zelf wel op. Past best bij mijn laatste beetje yoghurt drink. Ondertussen is mijn man nog steeds zijn “kleine tasje” aan het inpakken die mij af en toe in de gaten houd want zolang ik nog bezig ben, kan hij ook nog best wat inpakken.
Dit doen we dus wel vaker, ook vice versa. Het lijkt soms wel een spelletje van wie het meest ongezien nog wat mee kan pakken. “Ben je klaar?
“Jaa ik wel, jij ook?” Ja ik ook!” Vervolgens ren ik nog even naar boven om toch nog wat te halen en zie ik vanuit m’n ooghoek dat mijn man ook z’n kans grijpt om nog wat te pakken. Je wil per slot van rekening niet de laatste zijn waarop gewacht moet worden..;-)
Mijn hersenen draaien overuren.. Heb ik wel genoeg luiers, ach ik kan bijkopen, maar what if.. ik neem toch maar extra mee, we zijn toch met de auto. Mijn man pakt nog een petje voor de zon en ik toch ook maar dat andere vest nog want die ene staat niet zo leuk bij dat outfit van morgen. Ondertussen zitten de kinderen al een half uur met hun schoenen aan helemaal klaar om te gaan op de bank en vragen ons om de minuut of we al gaan. Eenmaal met z’n allen in de auto lopen we het lijstje nog even na. Paspoort, geld, logeerbedje, kadootjestas voor de kinderen (hey je moet ze toch ergens mee omkopen of mee bezig houden al die uren in de auto) een opgeladen tablet (die kadootjes zijn goed voor net 10min en de tablet een uur; tel uit je winst) Verder nog een tas met eten en drinken (weer een half uurtje stil), check check check. Gelukkig had mijn lieve vriendin al aangeboden om de planten water te geven anders was dat ook weer een last minute call geworden. Oh wacht; Laat me nog even dat ene dekentje pakken. Die vind onze dochter altijd zo fijn. Kan ze lekker in snuggelen als ze in de auto in slaap valt. En met die airco aan kan het soms best fris zijn met blote beentjes. En hup daar ga ik weer naar binnen. Ondertussen ontploft onze toch best ruime auto van alle spullen die we toch maar even meenemen en lijkt het alsof we meedoen aan het programma Ik vertrek.. ipv we gaan 10 dagen naar Italië.
Wij zijn dus van die mensen die onze eigen kussens meenemen en ondertussen neem ik zelfs compleet beddengoed mee, inclusief kussenslopen, want jah, tijdens de reis valt er onderweg nog weleens een kussen op de grond of houd je zoon hem vast in zo’n parkeerlift waar de kauwgom op de knopjes zit. Daar wil ik dan dus echt niet meer op slapen.
Ik neem ook van die papieren toiletbril wegwerp zittingen mee. Als ik er 1 heb neergelegd denk ik alsnog, neu neu daar ga ik niet op zitten. Om er dan nog maar 2 bovenop te leggen. Het werd een beetje moeilijker toen ik met mijn papieren toilet covers een wc in Italië in liep waar het super schoon was alleen geen toiletpot aanwezig was. Het was zo’n wc met een gat in de grond. Tjah.. die heb ik maar even overgeslagen. Anyway.. ondertussen zitten we eindelijk allemaal in de auto, rijden we weg en toets ik het adres in Duitsland in. Het is inmiddels 11:00 uur… Zucht.. wat fijn dat onze overnachting maar 4 uurtjes hier vandaan is.
Kunnen we het morgenochtend beter doen… Toch?